امشب... الله... خاطرات... لحن... خدا...
چهارشنبه, ۱۳ دی ۱۳۹۶، ۰۹:۱۳ ب.ظ
خدایا ممنون که یادم آوردی الله رو بردارم که اگر شما اجازه دادی فردا ببرمش سرکلاس إن شاءالله.
دنبالش بودم، جایی که فکر میکردم نبود، یهو به هم تر ریختم. الله م کجاست... الله من کجایی... الله من... فانی قریب من... خودتو بهم نشون بده.... کلیر بوک که فکر میکردم اونجاست، همون طبقه کتابخونه، کشو ِ کنار میز آرایش، کشو پایین تخت که دفتر خاطرات و اینا هست... کمد... گشتم و گشتم... از خودش خواستم خودشو بهم نشون بده.
وقتی رفتم سر کشو دفتر خاطرات، یهو دست و دلم رفت به خوندنشون... چه روزایی بود. روزای اول دبیرستان، سوم دبیرستان، و حتی پیش و سال اول دانشگاه و ... .
چقدر زود گذشته!!!
چقدر بعضی جاهاش حس و حال خوبی بهم دست می داد... می‌خوندم و می‌دیدم چیزی که به وجدم آورده همون من حیث لایحتسب ای هست که خودش گفته.. قربونت بشم من❤😘😍.
دوباره شروع کردم به گشتن الله...
یهو سررسید ها رو دیدم و به جرقه زد تو ذهنم. نگاه کردم دیدم صفحه اول تقویم آستان قدس رضوی بود. خداروووشکرررر واقعا. واقعا آرامش گرفتم! واقعا ! انگار قلبم آروم شد.. الله من... فانی قریب من...❤😘😍.
خداروشکر واقعا. الحمدلله.
+ دیدم گوشیم پیام داره. همینطوری به هوای اینکه شیدا باشه باز کردم و دیدم استاده. یکی از غیر منتظره ترین چیزا توی اون لحظه بود. یعنی انتظارشو نداشتم. نوشته بود سلام. هستید فردا؟
نوشتم سلام. به امیدخدا.
فکر کردم به همه دادن این پیامو. ولی یکم بعد که فکر کردم دیدم منطقی نیست. بعد پشیمون شدم که چرا مهربون تر جواب ندادم. ولی خب چیز مهمی نیست که بخواد ذهنم درگیرش شه!
همین لحظه که اینو نوشتم می‌دونی یاد چی افتادم؟ اینکه شاید مریم هم موقع گفتن فکر کرده چیز مهمی نیست... و اونجوری گفت امشب... این توجه به لحن... ممنون خدا که بهم یادآوری کردی. اگه لازم هست به دلم بنداز فردا از استاد دلجویی کنم. إن شاءالله.
محبتش ولی ناز بود. و ناب. اینکه حواسش بوده :) .
یاد نوشته ای میفتم که همین امشب توی دفتر خاطراتم نوشته بودم. چقدر خلأ داشتن یه خواهر که محبت کنیم به هم رو داشتم از همون اول..... چقدر قشنگ بیانش کرده بودم... چیزی حدود ده سال پیش...
ممنون خدا. ممنون که دستمونو میگیری.
همیشه لحظه آخر، خدا نزدیک تر می شه...
